Kanał PLT-F
Kanał PLT-F został zaprojektowany tak, aby nawet w przypadku próbek patologicznych zapewnić dokładne i precyzyjne oznaczenie liczby płytek krwi. W tym celu zaprojektowane zostały specjalne odczynniki.
Wartość dodana kanału PLT-F
Marker fluorescencyjny spośród wszystkich elementów morfotycznych krwi znakuje jedynie trombocyty, co minimalizuje interferencje oraz jest jednym z powodów znakomitej korelacji z pomiarem płytek metodą cytometrii przepływowej z wykorzystaniem antygenów powierzchniowych CD41/CD61. Innym powodem jest wysoka dokładność, nawet przy niskich stężeniach, ponieważ w kanale PLT-F objętość aspiracji próbki jest 5-krotnie zwiększona w porównaniu z metodą impedancyjną z ogniskowaniem hydrodynamicznym.
W przypadku próbek od pacjentów z ciężką trombocytopenią oraz próbek z aktywnym komunikatem sugerującym niewiarygodny wynik liczby płytek oznaczonych z wykorzystaniem metody impedancyjnej, algorytm automatycznie uruchamia ponowny pomiar w kanale PLT-F (reflex PLT).
Dodatkowo parametr IPF (frakcja niedojrzałych płytek krwi) wspomaga szybką i efektywną diagnostykę różnicową małopłytkowości, sugerując czy jej przyczyna jest w szpiku kostnym, czy może w krwi obwodowej.
W przypadku pacjentów z trombocytopenią o niejasnym podłożu, nowy algorytm TWO, możliwy do zastosowania z Extended IPU, uruchamia analizę w kanale PLT-F i dostarcza istotnych dla klinicysty informacji o parametrze IPF. Ten rodzaj automatyzacji pomaga w standaryzacji oraz optymalizacji całego procesu diagnostyki związanej z oceną płytek krwi.
Jak to działa?
Błony trombocytów pod wpływem odczynnika lizującego ulegają perforacji. Następnie specyficzny marker fluorescencyjny znakuje RNA wewnątrz płytek, unikając interakcji z innymi komórkami krwi lub ich fragmentami o podobnej wielkości. Trombocyty są różnicowane od erytrocytów i leukocytów poprzez różnice w sygnale światła rozproszonego czołowo oraz światła fluorescencyjnego.
Kanał PLT-F umożliwia także szybką i w pełni automatyczną ocenę frakcji niedojrzałych płytek (IPF#, IPF%). Wyodrębnienie niedojrzałych płytek krwi ze wszystkich pyłek krwi jest możliwe, ponieważ młode formy zawierają więcej RNA. Znajduje to odzwierciedlenie we wzroście sygnałów fluorescencyjnych, które są proporcjonalne do stopnia dojrzałości płytek krwi.
